Ken jij dat ook…

• dat blijvend malen in je hoofd over wat anderen wel zouden kunnen denken van je?
• de steeds weerkerende vraag of je iets wel écht goed genoeg hebt gedaan? Had ik maar…
• dat bange gevoel dat soms overheerst in jezelf waardoor je blokkeert alsof je niks meer lukt?
• dat keuzes maken en beslissingen nemen een moeilijke opdracht zijn voor jou?
• dat je simpelweg niet durft stilstaan bij je gevoel want wie ben je nu eigenlijk in de ratrace van je leven?  

Dan worstel je mogelijks vaker dan je lief is met zelftwijfel.

Maar…het goede nieuws is dat je dus NIET ALLEEN bent met dit probleem.

In onze ‘haastige, over-aanwezige, comparatieve, onzekere’ maatschappij is het zelfs ‘het nieuwe normaal’!

Waarom? Hoe komt het dat we onszelf dat aandoen?

• Omdat we ons continu vergelijken met anderen en dat op alle levensvlakken
• Omdat we mede daardoor onze gedachten laten afhangen van andermans meningen/verwachtingen
• Omdat we zeer hoge eisen gaan leggen op onszelf om ‘MEE’ te zijn
• Omdat we ervaren dat ‘ieder voor zich’ heerst en we dus geen hulp durven vragen
• Omdat we niet geleerd hebben te leven vanuit wie we ZIJN, wel vanuit maatschappelijke/katholieke/culturele belangen en DOEN wat daarin verwacht wordt

Een mooi voorbeeld hiervan is een mama die zich afvraagt of haar zoon nu wel/niet mag stoppen met notenleer omdat hij wenend thuiskomt en ze vindt dat ze hem moet leren doorzetten.

Dan vraag ik mij af:  ‘wat is dat eigenlijk doorzetten? Wanneer is dat belangrijk en wanneer niet?’

Wat mij betreft heeft dat veel te maken met het EIGEN KADER dat je wil geven aan je kinderen.

Het zou best wel eens kunnen dat dat kader totaal niet meer klopt met wat je zelf hebt geleerd binnen je eigen omgeving. In een snelle veranderlijke wereld hebben we namelijk nood aan enkele mindresets ten opzichte van vroeger. Nieuwe kaders neerzetten waarbinnen een flexibele mindset MAG!

Dit kan je dus evengoed doortrekken op werkvlak, bijvoorbeeld. Ook daar zien we veel onzekerheden waardoor mensen worstelen met ANDERS DURVEN KIJKEN naar hun situatie. Dan vragen ze raad aan anderen die het mogelijks ook niet weten, of dat dan weer gaan bekijken vanuit hun eigen perspectief. Dat gebeurt heel vaak zonder rekening te houden met de persoon die ze voor zich hebben. Bij mijn loopbaanklanten merk ik dat vaak in hun verhaal. Ze zijn dikwijls geconfronteerd met ‘MOETEN VOLDOEN’ zonder betrokkenheid van wie ze zijn.

De kunst is dus jezelf toe te laten:

• terug te blikken vanwaar je komt qua geloofsovertuigingen/levensopvattingen
• wat je NU nodig hebt – wat is belangrijk voor jou in werk/leven?
• wat je graag wil bereiken
• wat je al goed doet
• waar je wil in bijleren

In mijn praktijk merk ik dat dat dus geen makkie is voor veel mensen.

Wat ik met zekerheid kan zeggen is dat twijfel aan jezelf je afhankelijk maakt van anderen en dat het opgeven ervan gelijk is aan VERTROUWEN in jezelf.

Zin om hier eens verdiepend op in te gaan?

Geef dan

aan waar ik je zou mee kunnen helpen en ik contacteer je terug of bel gerust eens op.

Liefs,

Véronique