Situatieschets, maandag 18 mei 2020

Het is nu vroege namiddag. Iedereen is thuis. We zijn begin week 10 van de Coronatijd, als ik de tel intussen niet kwijt ben. Zoonlief zit opnieuw in zijn schoolwerk van het 5^de leerjaar. Manlief werkt in zijn eigen bureau-bubbel. Ik zit buiten aan deze tekst te tokkelen, na het wekelijkse wasje en plasje, het afstemmoment met mijn agenda en heerlijk zonnebadje op ons terras. Ik had namelijk even een oppeppertje nodig om eraan te beginnen vandaag. “Hoezo, zit ge nu in de zon?”, komt een kordate stem me vragen? “Niks anders te doen dan?” Tja,… ik zat er eigenlijk nog maar net. Toch niks mis met even chillen?

Maar goed, ik had intussen genoeg gedagdroomd over mijn ideale werk & leven. Goed dat ik daar af en toe word uit terug gefloten door mijn daadkrachtige mannelijke wederhelft die er nooit doekjes om windt. “Aarde aan Véro…”, en hop, daar is ze weer, ready to go! Toch mooi, die complementariteit!

Terwijl ik dus zo in de tuin zit en mijn mentale creativiteit alle ruimte probeer te geven, hoor ik: “Gaat ge nu in de tuin werken? Betalen ze u dààrvoor?” Het blijkt de stem van een buurvrouw tegen haar man te zijn. En dan mijn gedachte dat ‘presteren in uurtje-factuurtje’ binnenskamers in 9-5 modus MOET gebeuren…Ik krijg een rilling. Zelf ben ik namelijk al een 5-tal jaren zoet met het creëren van een flexibelere kijk op leven, werk en gezin. Maar vertrouwen dat een andere kijk ook mogelijk kan zijn is niet op 1,2,3 geïmplementeerd. Verre van! By the way, een 9-5-jobke, was NOOIT MIJN DING! Ik geloofde altijd al dat er meer is…

Geen 9-5 mentaliteit, maar wat dan met overdaad aan groei?

Het is me in mijn 5 jaar eigen MindReset opgevallen dat we mentaal-emotioneel zijn blijven steken terwijl onze do-modus op volle toeren bleef gaan. We zitten met een collectief geërfde set aan overtuigingen die ons in de ratrace vastzet. Het is intussen wat mij betreft wel duidelijk dat het ‘More for more’ economisch model wat gas mag terugnemen ten gunste van het mentale welzijn van de mens in combi met het afstappen van onze wegwerpmaatschappij. Een wegwerpmaatschappij die zich niet enkel vertoont in productie-consumptie-gedrag, maar spijtig genoeg ook op menselijk vlak.  Moeten we bijvoorbeeld als twee-verdienende middenklasse anno 2020 in grote getale uit de boot vallen via o.a. de burn-outs van deze wereld omdat onze ‘DO-mindset’ geen ruimte laat voor zelfontwikkeling, zelfzorg en respect voor eigen waarde(n)/talenten/leervermogen? Begint dit trouwens al niet in het onderwijs?

Tijd voor een “human/female touch in a digital world”

In de omgang met rebalancers, vaak vrouwen, is het heel duidelijk dat ze moeite hebben staande te blijven in ons werkmodel. Vanwege een drang om van betekenis te zijn in werk en gezin, wordt het op een bepaald punt te veel. Hun mannelijke wederhelft verscheen vaak als ideale partner in hun studietijd en vanaf het dagdagelijkse ouderschap werd ‘zorg’ vroeg of laat automatisch en vaak onuitgesproken een vrouwelijke taak. Communicatieve vaardigheden zijn pas cruciaal wanneer zich innerlijke emotionele conflicten voordoen die naar buiten zichtbaar worden. Zowel in werk als gezin kan een onderliggend conflict als ‘eigenwaarde’ lang sluimeren vooraleer het bewust kan worden aangepakt. Het is steeds een zachtere blik (en dus vrouwelijke kant) die zowel vrouwen als mannen toelaat in de spiegel te kijken, wanneer een energielek naar de oppervlakte wordt gebracht. Over het algemeen zijn vrouwen daar van nature beter in dan mannen, gezien ze staan voor ‘het zorgende’ wat velen ergens verleerd zijn in hun streven naar professionele even-waardigheid. De zorg voor zichzelf in de eerste plaats, want hun moeders leerden zichzelf wegcijferen maar confronteerden dochterlief onbewust met een tweestrijd: “zorg voor jezelf en dus je professionele, financiële zelfstandigheid maar…wees wel aanwezig voor je gezin!”

Balans tussen DOEN en ZIJN

Hoe creëren we ‘vanuit dat vrouwelijke stuk’ dan een nieuw stabiel systeem werkbaar voor onszelf, onze naasten en onze werkorganisatie? Alles begint bij het indrukken van de pauzeknop en onszelf toe te laten ons EIGEN leven en werk te herwaarderen vanuit wie we zijn:

• Sta regelmatig stil bij jezelf en je leven; ontdek verschillen in je drijfveren van toen en nu
• Welke werkcontext levert je blijheid op?
• Welk werk brengt je energie en levenslust?
• Met welk soort mensen ga je het liefst om?
• Waar wordt je rustig van?
• Hoe ontspan je jezelf het best?
• Waardoor krijg jij een mentale boost van jewelste om in actie te gaan?
• Welke bezigheden geven je voldoening?
• Wanneer voel je je alsof je de hele wereld aan kan? Wat is daarvoor nodig?

Let me help you. Vertrouwen als drijfveer in jezelf, je leven en als gevolg daarvan ook in je werk is al een begin. Niet zomaar eventjes iets wat je aanpast, toch? Het zit vanbinnen. And…I know the feeling. Dàt gevoel is niet altijd zo comfortabel. Maar…verandering komt pas als je ZELF verandert, want je hebt geen mandaat om anderen te veranderen., tenzij ze om je hulp vragen, en dan nog…

Om hulp in te roepen is BEWUSTZIJN nodig. En dat is iets wat je EGO je vaak niet gunt. Je trots!

Lieve mensen, dames en ook mannen, die bewust willen in de spiegel kijken,

Ontwikkeling begint pas UIT JE COMFORTZONE. Maar laat vooral anderen niet bepalen wanneer, hoe, met wie, waarmee en waarom je eruit zou moeten komen.

Dàt is aan jou alleen! Jij hebt zelf alle mogelijkheden om je leven in eigen handen te nemen. Alleen zie je ze misschien nog niet. Waarom niet?

• Omdat je trots je tegen houdt hulp te vragen
• Omdat je nu nog meer op anderen vertrouwt dan op jezelf
• Omdat je gewoon bent te denken hoe je denkt en te doen wat je doet
• Omdat je niet meer weet waarom je iets doet
• Omdat je …vul zelf maar aan

Soms is het opzij zetten van je trots (EGO) hèt middel naar meer balans in werk en leven.

Ontdek je graag meer? 

Liefs,

Véronique